دبی چگونه پیشرفته شده؟

خاطره ای راهبردی از حاکم دوبی

حاکم دبی، خاطره ای جالب را در کتاب خود نقل کرده است: «در دهه 1980، اجلاسی متشکل از برخی مقامات عربی برگزار شده بود. همه درباره جنگ ایران و عراق و بحران فلسطین صحبت می کردند و من خواستم فضا را عوض کنم. بنابراین رو به مقامات حاضر در اجلاس کردم و گفتم که چرا به جای این بحث ها، فکری به حال توسعه منطقه نمی کنیم و مثلاً چرا سعی نمی کنیم دوبی را به شهری توریستی تبدیل کنیم که از سراسر دنیا به سویش بیایند؟

واکنش مقامات عربی جالب بود؛ یکی شان که وزیر بود، پاسخ داد: آخر دوبی چه دارد که بتوان آن را به جاذبه توریستی تبدیل کرد؟ چیزی جز صحرای برهوت و خورشید سوزان و شرجی دریا و شن های داغ؟»

شاید هر کس دیگری جز شیخ محمد بود، با خود می اندیشید که عجب سخن یاوه ای گفتم! راست می گویند، شهر و کشور من چه جاذبه ای برای گردشگران دارد؟

اما شیخ، آن کنایه را نادیده گرفت و حتی به موتور محرکی برای خودش تبدیل کرد تا با عمل به گفته اش، جواب آن وزیر طعنه گو را بدهد. او به کشورش بازگشت و در حالی که صدای وزیر در گوشش می پیچید که دوبی چه جاذبه ای دارد، با خود گفت: «جاذبه را باید ساخت!» و بدین ترتیب، گام های زیربنایی را برداشت.

بهترین مشاوران را فراخواند.

شرکت هواپیمایی امارات را تأسیس کرد.

دوبی را به بهشت سرمایه گذاران تبدیل کرد.

هتل ها یکی پس از دیگری ساخته شدند

و آن صحرای برهوت، به زمینی گران قیمت تبدیل شد که تاجران برای متر مترش ، با یکدیگر چانه می زدند، مراکز خرید را به مدرن ترین شکل ممکن ساخت، کوشید تفریحاتی که توریست ها به دنبال آن هستند را در بهترین کیفیت فراهم کند و ...

سال ها بعد، آن وزیر عربی که سخنان شیخ محمد را مسخره کرده بود، برای گذراندن ایام تعطیلات خود به همراه خانواده به دوبی رفت.

تحلیل راهبردی:

مردم این کشور کوچک توانسته اند در کمتر از نیم قرن، از چادر نشینی به قصر نشینی برسند و از شتر سواری به مالکیت یکی از برترین خطوط هوایی جهان! هر کشوری مسیر توسعه خود را دارد. اما می توان و باید از دیگر کشورها آموخت. حتی اگر با آن کشور تفاوت فرهنگی و جمعیتی داشته باشیم. در هر رشد و پیشرفتی، چیزی برای آموختن می توان یافت. لازم است غرور، تکبر و «خود ويژه پنداری» را کنار بگذاریم و از هر کشوری که یک گام به جلو برداشته است یک نکته بیاموزیم و آن نکته ها را یکپارچه و بومی کنیم.